Maryja Królowa Apostołów
Siostry Świętego Pawła
w misji słowa
W poznawaniu Jezusa i głoszeniu Go światu wzorujemy się na Maryi, uznając Ją za Matkę, Mistrzynię i Królową Apostołów – wzór i przewodniczkę każdego apostoła.
Jej status Królowej i Matki wszystkich, którzy głoszą Dobrą Nowinę potwierdza zstępujący Duch Święty, gdy w Wieczerniku rozproszeni uczniowie zbierają się właśnie wokół Maryi. Toteż układ na wizerunku Królowej Apostołów, według projektu ks. Alberione, przypomina scenę z Wieczernika.
Założyciel kierował osobiście pracami nad przedstawieniem Maryi najpierw na obrazie dla Świątyni Świętego Pawła w Albie, a następnie, dla sanktuarium poświęconego Królowej Apostołów w Rzymie. Powstało ono jako wotum dziękczynne za uratowanie członków Rodziny Świętego Pawła od śmierci z powodu działań wojennych II wojny światowej.
Błogosławiony Jakub Alberione pragnął zrealizować budowę wspólnego sanktuarium jako serca Rodziny Świętego Pawła i centrum modlitw o wszelkie powołania w Kościele – tak powstało Sanktuarium Regina Apostolorum w Rzymie.
Założyciel kierował osobiście pracami nad przedstawieniem Maryi najpierw na obrazie dla Świątyni Świętego Pawła w Albie, a następnie, dla sanktuarium poświęconego Królowej Apostołów w Rzymie. Powstało ono jako wotum dziękczynne za uratowanie członków Rodziny Świętego Pawła od śmierci z powodu działań wojennych II wojny światowej.
Błogosławiony Jakub Alberione pragnął zrealizować budowę wspólnego sanktuarium jako serca Rodziny Świętego Pawła i centrum modlitw o wszelkie powołania w Kościele – tak powstało Sanktuarium Regina Apostolorum w Rzymie.
Opis mozaiki w Sanktuarium Regina Apostolorum w Rzymie:
Na mozaice nad głównym ołtarzem, Maryja prezentuje swego Syna – Jezusa. Stoi w górze na miejscu centralnym mozaiki. Spojrzenia zarówno Jezusa jak Maryi skierowane są wprost w kierunku patrzących, poza obręb obrazu. Tło mozaiki tworzą promienie intensywnego nieziemskiego światła. Rzeka złota zdaje się przenikać spoza Maryi, dodaje Jej blasku i spływa już delikatniejsza na grupę 15 apostołów (do Dwunastu, ks. Alberione dołącza tu św. Pawła i dwóch pozostałych ewangelistów).
Dzieciątko Jezus, jak na ikonach bizantyjskich, ma twarz poważną jak u dorosłego, okryte jest białą szatą. W lewej rączce Jezus trzyma zwój Pisma – znak zwiastującego nowiny lub przynoszącego wiadomości. Prawa rączka wyciągnięta jest w typowym geście mówiącego, nauczającego: trzy pierwsze palce wzniesione w górę, dwa następne zgięte – On jest Mistrzem, Nauczającym, Objawiającym, którego oczekiwano. Jest tutaj i chce do nas mówić.
Maryja pozostaje w pozycji stojącej– Służebnica Pańska, a jednocześnie jest Mistrzynią i Królową wszystkich, którzy są posłani na drogi świata. Ma na sobie powłóczystą szatę, skromną, ale pełną godności: niebieską tunikę, błękitny płaszcz i chustę w delikatnie zielonym kolorze okrywającą Jej głowę i spływająca na ramię jak zwykły szal. Trzyma swego Syna na wyciągniętych rękach z zażyłością i szacunkiem, nie tuli Go do siebie, ale podaje światu – jak kapłan wznoszący w górę kielich lub hostię. Nad jej głową, dwóch aniołów unoszących się w powietrzu podtrzymuje królewską koronę – pokorna Służebnica Pańska stała się Panią nieba
i ziemi.
Pozostali aniołowie niosą przesłania: anioł po lewej stronie patrzy na nas i wzywa słowami Pana: „Zgłębiajcie Pisma… one świadczą o Mnie” (J 5, 39) – jest to wezwanie do karmienia się słowem Bożym i stawania się uważnymi uczniami Boskiego Mistrza, głęboko Nim żyjącymi. Anioł po prawej stronie woła: „To, co widzisz, opisz w księdze i prześlij do siedmiu Kościołów” (Ap 1, 11).
U stóp Królowej zgromadzeni są przejmujący otaczające Ją światło Ducha Świętego, dwu-nastu Apostołów, św. Paweł oraz ewangeliści Marek i Łukasz. Ich twarze i ubrania jakby wchłaniały spływające na nich z góry światło. Są w różnych pozycjach: niektórzy stoją, inni klęczą, jeszcze inni siedzą, ale postawa wszystkich wyraża uwagę skupioną na niewidzialnej Obecności. Nasłuchują głosu z wysokości, znajomego Słowa, które już jest znowu pośród nich, ale oczekuje jeszcze zapisania (Ewangeliści trzymają zamknięte jeszcze grube księgi), by być zaniesione na drogi świata. Piotr siedzi – symbolizuje to jego autorytet pośród apostołów, zdaje się coś mówić. Lewą ręką wskazuje na Maryję z Jezusem, w prawej trzyma powierzone mu klucze Królestwa. Paweł jest na pierwszym planie, spośród pozostałych wyróżnia go kolor szat. Jego postawa wyrażą gotowość, pełną dyspozycyjności dla Ewangelii. Wzrok ma wzniesiony ku Królowej z Dzieciątkiem, ale też jakby już poza obraz, dążąc do tego, co przed nim. Gotowość Pawła płynie z serca, na którym położył prawą dłoń jakby w geście wstrzymania żaru, który płonie wewnątrz. W lewej dłoni Paweł ściska miecz obosieczny – symbol Słowa przenikającego wnętrza ludzkie oraz męczeństwa, jakie poniósł w służbie Chrystusa.
Ten obraz maryjny Rodziny Świętego Pawła nie ukazuje historycznego wydarzenia Zielonych Świątek, ale jakby „sobór” Apostołów i symbolizuje rolę Maryi w ich misji apostolskiej. Jeśli bowiem apostolstwo, w pełnym tego słowa znaczeniu, jest sprawianiem by w sercach braci i sióstr narodził się i wzrastał Chrystus, to Maryja jest apostolstwem samym w sobie. Ona zrodziła (łac. edidit) Chrystusa światu. Słowo „zrodzić” i „wydawać” w j. łacińskim mają to samo brzmienie i w tym świetle apostolstwo wydawnictw nabiera szczególnego znaczenia.
Specyficzny klimat tej kompozycji i jej szczególna wymowa misyjna, zaprasza nas każdego dnia do zajęcia miejsca pośród piętnastu, aby otrzymać Jezusa od Maryi i nauczyć się od Niej przyjmowania Ducha Świętego. Gdyż to On uzdalnia nas każdego dnia do apostolstwa i posyła każdą paulistkę, by głosiła dzisiejszemu światu i dzisiejszymi środkami Jezusa Drogę, Prawdę i Życie.
Na mozaice nad głównym ołtarzem, Maryja prezentuje swego Syna – Jezusa. Stoi w górze na miejscu centralnym mozaiki. Spojrzenia zarówno Jezusa jak Maryi skierowane są wprost w kierunku patrzących, poza obręb obrazu. Tło mozaiki tworzą promienie intensywnego nieziemskiego światła. Rzeka złota zdaje się przenikać spoza Maryi, dodaje Jej blasku i spływa już delikatniejsza na grupę 15 apostołów (do Dwunastu, ks. Alberione dołącza tu św. Pawła i dwóch pozostałych ewangelistów).
Dzieciątko Jezus, jak na ikonach bizantyjskich, ma twarz poważną jak u dorosłego, okryte jest białą szatą. W lewej rączce Jezus trzyma zwój Pisma – znak zwiastującego nowiny lub przynoszącego wiadomości. Prawa rączka wyciągnięta jest w typowym geście mówiącego, nauczającego: trzy pierwsze palce wzniesione w górę, dwa następne zgięte – On jest Mistrzem, Nauczającym, Objawiającym, którego oczekiwano. Jest tutaj i chce do nas mówić.
Maryja pozostaje w pozycji stojącej– Służebnica Pańska, a jednocześnie jest Mistrzynią i Królową wszystkich, którzy są posłani na drogi świata. Ma na sobie powłóczystą szatę, skromną, ale pełną godności: niebieską tunikę, błękitny płaszcz i chustę w delikatnie zielonym kolorze okrywającą Jej głowę i spływająca na ramię jak zwykły szal. Trzyma swego Syna na wyciągniętych rękach z zażyłością i szacunkiem, nie tuli Go do siebie, ale podaje światu – jak kapłan wznoszący w górę kielich lub hostię. Nad jej głową, dwóch aniołów unoszących się w powietrzu podtrzymuje królewską koronę – pokorna Służebnica Pańska stała się Panią nieba
i ziemi.
Pozostali aniołowie niosą przesłania: anioł po lewej stronie patrzy na nas i wzywa słowami Pana: „Zgłębiajcie Pisma… one świadczą o Mnie” (J 5, 39) – jest to wezwanie do karmienia się słowem Bożym i stawania się uważnymi uczniami Boskiego Mistrza, głęboko Nim żyjącymi. Anioł po prawej stronie woła: „To, co widzisz, opisz w księdze i prześlij do siedmiu Kościołów” (Ap 1, 11).
U stóp Królowej zgromadzeni są przejmujący otaczające Ją światło Ducha Świętego, dwu-nastu Apostołów, św. Paweł oraz ewangeliści Marek i Łukasz. Ich twarze i ubrania jakby wchłaniały spływające na nich z góry światło. Są w różnych pozycjach: niektórzy stoją, inni klęczą, jeszcze inni siedzą, ale postawa wszystkich wyraża uwagę skupioną na niewidzialnej Obecności. Nasłuchują głosu z wysokości, znajomego Słowa, które już jest znowu pośród nich, ale oczekuje jeszcze zapisania (Ewangeliści trzymają zamknięte jeszcze grube księgi), by być zaniesione na drogi świata. Piotr siedzi – symbolizuje to jego autorytet pośród apostołów, zdaje się coś mówić. Lewą ręką wskazuje na Maryję z Jezusem, w prawej trzyma powierzone mu klucze Królestwa. Paweł jest na pierwszym planie, spośród pozostałych wyróżnia go kolor szat. Jego postawa wyrażą gotowość, pełną dyspozycyjności dla Ewangelii. Wzrok ma wzniesiony ku Królowej z Dzieciątkiem, ale też jakby już poza obraz, dążąc do tego, co przed nim. Gotowość Pawła płynie z serca, na którym położył prawą dłoń jakby w geście wstrzymania żaru, który płonie wewnątrz. W lewej dłoni Paweł ściska miecz obosieczny – symbol Słowa przenikającego wnętrza ludzkie oraz męczeństwa, jakie poniósł w służbie Chrystusa.
Ten obraz maryjny Rodziny Świętego Pawła nie ukazuje historycznego wydarzenia Zielonych Świątek, ale jakby „sobór” Apostołów i symbolizuje rolę Maryi w ich misji apostolskiej. Jeśli bowiem apostolstwo, w pełnym tego słowa znaczeniu, jest sprawianiem by w sercach braci i sióstr narodził się i wzrastał Chrystus, to Maryja jest apostolstwem samym w sobie. Ona zrodziła (łac. edidit) Chrystusa światu. Słowo „zrodzić” i „wydawać” w j. łacińskim mają to samo brzmienie i w tym świetle apostolstwo wydawnictw nabiera szczególnego znaczenia.
Specyficzny klimat tej kompozycji i jej szczególna wymowa misyjna, zaprasza nas każdego dnia do zajęcia miejsca pośród piętnastu, aby otrzymać Jezusa od Maryi i nauczyć się od Niej przyjmowania Ducha Świętego. Gdyż to On uzdalnia nas każdego dnia do apostolstwa i posyła każdą paulistkę, by głosiła dzisiejszemu światu i dzisiejszymi środkami Jezusa Drogę, Prawdę i Życie.